Doliwczik, Doliwczyk, Dolivitarum, Dolwita, Tres Rosae

Doliwa

Doliwa). Dolijva. Que in linea transverasli alba tres rosas rubeas in campo celestino defert pro insigni (...).

Jan Długosz, Insignia ..., nr 39, s.51

Doliwa. Które w linii poprzecznej [ukośnej] srebrnej [białej] trzy róże czerwone w polu błękitnym wyobraża w znaku.

Tłumaczenie Danuta Szopa


Trzy róże czerwone o czterech liściach, jedna podle drugiej na drodze białej, czyli jako drudzy mówią na pasie rycerskim białym, czyli jako inni, między dwiema liniami równo od siebie odległymi, od lewego boku tarczy na ukos w prawą rozłożonymi, w polu błękitnym, wszakże niektórzy Doliwczykowie czerwonego pola na tarczy zażywać zwykli. Nad hełmem i koroną trzy róże, wprost do góry jedna nad drugą idą między dwiema trąbami.

Kasper Niesiecki, Herbarz, t.III, s. 355


(...) w polu błękitnym srebrny skos w lewo, w którym trzy róże czerwone. Klejnot: pusze w roztrój.

Józef Szymański, Herbarz, s. 112


Klejnot Doliwy znamy z pieczęci Mikołaja z Biechowa, wojewody poznańskiego z 1343 r. W jej polu ponad tarczą herbową widnieje hełm z trzema różami [które J. Szymański interpretuje jako pusze D. S.]. Na pieczęci Piotra z Falkowa, (...), z r. 1419 widzimy skrzydło orle zwrócone bokiem w lewo, a na nim pas poprzeczny z trzema różami.

Jerzy Łojko, Średniowieczne herby polskie, s. 32

Dolijva. (...) a castro Liw in Mazouia denominata. Genus polonicum; in viri in ea potacionem et largicionem procliui.

Jan Długosz, Insignia ..., s. 51


Doliwa. (...) od zamku Liw na Mazowszu nazwana. Ród polski, mężowie w nim skłonni do picia i hojności.

Tłumaczenie Danuta Szopa

Jaćwingowie już sztuką, już przez potęgę dostać chcieli zamku liwskiego w Mazowszu, o tym się dowiedziało wojsko polskie, w pobliższym miejscu na zasadzce stanęło. Nieprzyjaciel, nie mając języka żadnego o naszych, z drugiej strony się lokował, wysławszy jednego z pomiędzy siebie na lustrowanie fortecy. Postrzegł go rycerz herbu Poraj i pieszo do niego zbliżywszy, poufalej wszedł z nim w dyskurs. Tam Jaćwing rozumiejąc, że jeden był z tych, co na praesidium [do obrony D.S.] w zamku zostawieni byli, czego się on albo nie zapierał, albo gdy wmawiano w niego, dysymulował, Porajczyk począł z nim traktować wiele obiecując, żeby tyko jakim fortelem dopomógł im do odebrania zamku, dla większej zaś wiary słowu swemu zaprosił go do księcia swego.
Umiał rzeczy swoje udać rycerz polski, tak że i wódz Jaćwingów wszystką otuchę wzięcia zamku w nim położył: czas i miejsce naznaczył Porajczyk, gdzie i kiedy w pogotowiu stać mieli. Wódz krom bogatych obietnic najpierw z honorem respekt deklarował. Tak umówiwszy się wzajemnie wychodzi polski junak i żeby tym ostrożniej do skutku zamysły swoje przyprowadził, krytymi ścieżkami do hetmana polskiego pospieszył; powiada, gdzie był i jako się sprawił. Hetman sprawę o wszystkim wziąwszy, toż samo miejsce, które Jaćwingom Porajczyk naznaczył, wojskiem opasał, umówionej także godziny wyglądając. Jaćwingowie żadnej się zdrady nie obawiając, jak na pewne ku zamku ciągną, gdzie gdy się z nimi wojsko nasze potkało, przestraszeni pierzchnęli, drudzy na placu legli. Zwycięstwa tego autorowi nie tyko obszerne włości w nagrodę król nadał, ale też do jednej róży jeszcze dwie drugie przydał (...).
Przecież są niektórzy, którzy powiadają, że ten herb nie w Polszcze się urodził, ale z cudzych krajów do nas przybysz (...) i w Saksonii podobneż się klejnoty znajdują.

Kasper Niesiecki, Herbarz, t.III, s.356

Andruszewicz, Balcerowicz, Błotnicki, Bobrownicki, Boruchowski, Brzeziński, Ciecholewski, Cieleski, Dobrot, Dobrucki, Dzieczeński, Dzik, Falkowski, Gezek, Głębocki, Gorzycki, Gozdzki, Górski, Jamiołkowski, Jański, Kadłubski, Kleczkowski, Kłoczowski, Kożuchowski, Kruszecki, Lubieński, Łukowski, Miłosławski, Mleczko, Naczko, Pasek, Paszek [Pasek], Radecki, Rozdrażewski, Rykalski, Rykowski, Rzeszowski, Sadkowski, Silnicki, Skępski, Sobocki, Stawiński, Stępczeński, Stępczyński, Stroński, Syruć, Ślesiński, Śreczkowski, Trzecki, Wrzębski, Zacharzewski Zielęcki, Zieliński, Żydowski.